Fatih İstanbul’u kuşatırken papazlar meleklerin cinsiyetini tartışıyormuş şeklinde bir söylem son zamanlarda adeta slogan haline geldi. Hayır yani papazlar ne yapacak kazanlarla yağ eritip surlardan Osmanlıların üstüne mi dökecek. Papaza göre ne var? İnsanımız böyle sloganlara bayılıyor. Devlet ricali gaflet etsin, siyaset boş işlerle uğraşsın, asker kendini geliştirmesin, güvenlik tedbirleri alınmasın ama papazlar İstanbul’u kurtarsın. Laf ola beri gele…
Bu argümanlar dini meseleleri, fıkhi hükümleri hafife alan, alay eden tiplerin azığıdır. Evet, hocaların işi sivrisineğin kanının hükmünü, besmelenin sesli mi yoksa sessiz mi okunacağını vs. konuşmaktır. Birileri basit görebilir, alay edebilir; ancak bunlar bizim dinimize taalluk eden meselelerdir, biz Müslümanlar olarak hafife alamayız.
Bugün Türkiye’de Müslümanların en büyük müşküllerinin başında; yıkılan aile müessesesi, ifsat edilen İslâm kadını, teşvik edilen eşcinsel eğilimler, cinsiyet eşitliği melaneti, genetiği değiştirilmiş gıda ve genetiğe müdahale eden tıbbi muhteva meseleleri gelmektedir. Adeta insanlığın fıtratına harp ilan edilen bir devri yaşıyoruz. Hocalar bunu konuşmuyor değil çok az bir kısmı da olsa konuşuyor lakin konuşanlar cüzzamlı muamelesi görüyor, soruşturma geçiriyor, sistematik olarak; medya, siyaset, bürokrasi linçine maruz kalıyor.
Diyeceğim o ki; ne papazın ne de hocanın ne konuştuğunun bir önemi yok. Hele bugün hiç yok. Toplumdaki bozuklukların menşei bellidir, asla hocalara alimlere fatura edilmesini kabul edemeyiz. Evet ulemanın toplumların bozulmasında mesuliyeti vardır; ancak bugünkü bozukluğun mesulü kesinlikle ulema/hocalar değildir.
Bugün dinsiz donsuz güruh en şirret, en galiz, en müstehcen meseleleri üniversitelerde konuşabiliyorken, kutsallarımıza dahi dil uzatabiliyorken; Müslüman bir profesör kendi fikrini hür bir şekilde beyan edemiyor. Bir papaz bir haham kendi mabedinde hür bir şekilde konuşabilirken; bir imam, bir vaiz, bir müftü kürsüsünde minberinde hür değildir. Bir Youtuber en ahlaksız şeyleri paylaşabiliyorken, bir hoca talebeleriyle yaptığı bir fıkıh dersini YouTube’a koymakta tereddüt ediyor; acaba gazeteciler 10 saniyesini kesip İslâm’a ve Müslümanlara saldırırlar mı diye. Bunun daha bir çok misalini tadat edebiliriz. Bugün ulema/hocalar adeta zincire vurulmuştur. En ufak bir yaptırımları olmadığı gibi İslam ahkamını hür bir şekilde konuşmaktan dahi mahrumdurlar.
Tarih içerisinde alimler işkence görmüştür, zindana atılmış, sürgün edilmiş hatta asılmıştır. Ancak bugünkü kadar hiçbir devirde aşağılanıp, toplumdan soyutlanmamıştır. Onun içindir ki mesul tutulamazlar. Mühür kimlerdeyse Süleyman onlardır. Mesuliyet onlardadır, faturayı ödemesi gereken de onlardır. Hocanın nerede ne hükmü vardır? Konuşmakla olmuyor, lafla peynir gemisi yürümez.
Sigara paketlerinin üzerinde “öldürür” yazıyor, doktorlar feryat ediyor “içmeyin şu zehri” diye, üzerindeki resimler mide bulandıracak cinsten, haram fetvası dahi verildi lakin kimse kaldırıp atmıyor bütün pahalılığına rağmen içmeye devam ediyor. İşte bugün en tesirli hocaların etkisi bile ancak bu mesabededir.
Onun için Allah, Peygamberimizi (s.a.s.) sadece öğüt veren bir vaiz olarak değil; aynı zamanda kâdî/hâkim olarak da göndermiştir; hırsızın elini kes, içki içene, iftira edene sopa vur vs. demiştir. Komutan olarak da gönderip ordularınla zulmün üzerine yürü demiştir… Sadece konuşmakla olsaydı Peygamberimizden daha güzel sözlü kim vardı? Ama bu kâfi değil.
Peki şu durumda yapılacak olan nedir? Evvela Müslümanlar siyaseti sadece iş veren, yol yapan bir kurum olarak görmekten vazgeçip manevi bozuklukları şikayet edeceği bir merci olarak görmelidir.
Ben oğlunu işe koymadığı için bir millet vekilinin üzerine yürüyen kadın gördüm; ancak “kadın hastalıkları/kadın doğum bölümlerinde neden hâlâ erkek stajyerler görev alıyor?” diye itiraz eden birine rast gelmedim.
Haberlerde hep azınlıkların dertleri, sorunları, istekleri; siyasetin seçim beyannamelerinde hep azınlıkların talepleri ama sözde ülkenin büyük çoğunluğunu teşkil eden Müslümanların ne bir şikayeti ne de bir talebi var. Müslümanlar bunca ifsattan, bunca münkerattan rahatsız olmuyorlar. Her şeye eyvallah… Öyle de olur, böyle de… Olsa da olur, olmasa da… “Ben bir Müslümanım buna itiraz etmem lazım” demiyor kimse! E ağlamayana da meme vermiyor kimse!
Dolayısıyla kabahati hocaların/alimlerin üzerine boca ederek nefislerimizi tezkiye etme anlayışından vazgeçmemiz gerekmektedir. Hocalarımız sayıları az da olsa yazıyor, konuşuyor, okutuyor; bir kısmı başımıza ne gelir endişesi bile taşımaksızın sesini yükseltiyor lakin Müslümanların gözüne adeta perde inmiş bir haldeler. En küçük bir haksızlığa itiraz etmek şöyle dursun bir de dinini dert edinen üç beş hocaya ayar verme gafletinde bulunuyorlar.
Sözlerime son verirken belki Müslümanların bu raddeye nasıl geldiği noktasına ışık tutacak bir nebevî ikazı paylaşmak istiyorum; Rasûlullah (s.a.s.) bir gün minberden şu ayetleri okudu: “İsrâiloğulları, (…) işledikleri kötülükten birbirlerini vazgeçirmeye çalışmıyorlardı. Yaptıkları ne fena idi! Onlardan birçoğunun inkârcıları dost edindiklerini görürsün. Onların önceden kendileri için hazırladığı şey, yani Allah’ın onlara gazap etmesi ne kötü bir sonuçtur! Hem de onlar azapta sürekli kalacaklardır.” (5/ Maide, 78-80)
Bu ayetleri okuduktan sonra Rasûlullah (s.a.s.) şöyle buyurdu: İsrailoğulları arasında dinleri hususunda bir eksiklik ortaya çıkınca içlerinden biri kardeşinin günaha düştüğünü görür ve onu günahından sakındırırdı. Fakat ertesi gün o kötülüğü işlemeye devam etmesine rağmen, o sakındıran kimse onunla birlikte oturup yer içerdi. Allah’ta böylece bunların kalplerini birbirine benzetti.”
Rasûlullah (s.a.s.) buraya kadar konuşurken bir yere dayanmıştı, buraya gelince doğruldu ve şöyle buyurdu:
“Evet, vallahi siz ya iyiliği emreder kötülükten menedersiniz, zalimin elinden tutup onu hakka döndürürsünüz ve onu hak üzere tutarsınız (ya da sizin de kalpleriniz birbirine benzer)”
(Ebû Dâvud, “Melâhim”,17, nr. 4336; Tirmîzî, “Tefsîru Sûrati Maide”, 7, nr: 3047-3048 vd.)
Mesut Özbilir / Facebook
04.02.2020
